.estp-changedby-essin a{color:#0040FF !important}
صنعت توریسم را می توان در چهار گروه اصلی طبقه بندی نمود :
منابع طبیعی: این گروه شامل منابع طبیعی است که به صورتهای متفاوت در هر منطقه ای وجود دارد و برای جلب نظر جهانگردان از آنها بهره برداری می شود. ترکیب متنوعی از منابع را می توان به منظور ایجاد محیط جذابی برای توسعه جهانگردی به کار گرفت.
زیربناهای صنعت توریسم: برای موفقیت صنعت توریسم وجود عوامل زیربنایی از اهمیت زیادی برخورد می باشد. این زیربنا‌ها عبارتند از : شاهراهها، فرودگاهها، خطوط راه آهن، جاده‌ها، پارکینگها، پارکها، امکانات روشنایی، تسهیلات دریایی و بندیر، اتوبوس و ایستگاه را آهن، هتلها، متلها، رستورانها، مراکز خرید، اماکن تفریحی، موزه‌ها و مغازه‌ها می باشد.
تجهیزات حمل ونقل: تجهیزات حمل ونقل شامل کشتی‌ها، هواپیماها، ترنها، اتوبوسها، خودروهای سواری، تاکسی‌ها، ترنهای هوایی و تسهیلات مشابه از جمله تجهیزات حمل ونقل مسافران می باشد.
منابع فرهنگی و روحیه مهمان نوازی : منابع فرهنگی هرمنطقه نیز شامل هنرهای ظریف، ادبیات تاریخ، موسیقی، هنرهای نمایشی،ورزشها وسایر فعالیتهای فرهنگی است، همچنین جاذبه‌های جهانگردی موفق را می توان از ترکیب منابع فرهنگی بدست آورد. بعنوان مثال : وقایع و مسابقات ورزشی، جشنواره‌های ملی و سنتی، بازیها و مسابقه‌ها از زمره این ترکیبات فرهنگی می باشد (آذرنیوند و همکاران، ۶-۵-۱۳۸۵). اکوتوریست‌ها عموما به دنبال تجاربی هستند که به آنها حس نزدیکی به جذابیت‌های طبیعت و جوامع بومی را القا کند و در درجه اول این امر موجب جذب آنها به این مناطق می شود. مناطقی که به دنبال جذب گردشگر هستند باید از منابع طبیعی خود حفاظت کنند و همکاری خود را با جوامع محلی افزایش دهند. برخلاف تصور رایج که بخش خصوصی را تنها مسوول حفاظت از محیط زیست و بافت بومی می داند، همه گروه‌های ذینفع اعم از منطقه ای و ملی باید در این کار مشارکت داشته باشند.
نخستین مسئولیت دولت‌ها برنامه ریزی، سیاست گذاری و تقسیم بندی مناطق است که باعث می شود ساخت و ساز بی رویه در این مناطق به حداقل برسد. دولت‌ها موظف به تامین منابع انرژی و ایجاد سیستم‌های آب و فاضلاب اند. به کارگیری روش‌های دوستدار محیط زیست و سازگار با اصول پایداری به سود دولت‌ها نیز هست.
اگر قوانین موثری در زمینه محیط زیست وجود نداشته باشد و اگر مناطق طبیعی بدون توجه به آینده توسعه یابند، رشد پایداری به وجود نخواهد آمد. حتی در مناطق دور دست هدف اکوتوریسم هم تنظیم استاندارهای توسعه با همکاری گروه‌های ذینفع محلی به ویژه نمایندگان جوامع محلی ضروری است. برنامه ریزی و مدیریت هر منطقه مهمترین عامل تعیین میزان پیشرفت در منطقه است، به ندرت می توان یک برنامه ی استاندارد گردشگری منطقه ای یافت که در آن ملاحظات اکولوژیک و اجتماعی منظور نشده باشد.
