.estp-changedby-essin a{color:#0040FF !important}

 اطلاعات روستای افراچال

وجه تسمیه نام روستا

این روستا که در دامنه رشته کوه البرز واقع شده است به علت وجود درختان فراوان افرا و آب زیاد به این نام معروف شد. چون در این منطقه مراتع وعلفزار فراوان وجود داشت و دامداران در فصل پاییز وزمستان دامهای خود را به این محل می آوردند (آب ودرخت زیاد) به این نام مشهور شد. چون نسبت به روستای پرکوه که در ارتفاع بسیار زیاد واقع است این محل پایین تر بود و درخت افرا در اینجا زیاد است ا فراچال نامیده شد. در حال حاضر اگر مردم اجازه دهند که درختان محل بصورت خودرو رشد کنند و آنها را قطع نکنند یکی از درختانی که بسیار زیاد ؛دراین محل رشد ونمو می کند افرا می باشد می توان نتیجه گرفت که وجه تسمیه افراچال با درخت افرا مناسبت دارد.البته موارد دیگری هم ذکر شده است که در این مجال نمی­گنجد.

مردم روستا

میگویند مردم این محل در اصل از اهالی پرکوه هستند که برای کار کشاورزی در شالیزار این منطقه به این روستا می آمدند و چون فاصله ی این محل تا شالیزار کم بود وآنها ناچار بودند روزهای زیادی در این زمینه کار کنند لذا به مرور زمان در همین محل ساکن شدند و در فصل تابستان که هوای پرکوه بسیار خنک بود به آنجا می رفتند ؛.البته قرابت ونزدیکی که اکنون در بین مردم پرکوه و افراچال وجود دارد موید این مطلب است.البته عده ای از مردم هم که از شهرهای دیگر به اینجا آمدند و آب فراوان و زمینهای حاصلخیز آن را مشاهده کردند در همین جا مقیم شدند.

این محل و زمینهای اطراف در گذشته در اختیار اربابی به نام سرهنگ میرفخرایی بود؛ او که یک نیروی نظامی در دوره قاجار بود بر خلاف مالکان دیگر نسبت به رعیت خود بسیار رئوف و مهربان بود و در راه پیشرفت کشاورزی و وضع زندگی مردم محل توجه خاص داشت به همین دلیل است که بعد از سالیان دراز که از آن دوران می گذرد مردم هنوز از او به نیکی یاد می کنند اگر چه با اصل ارباب و رعیتی مخالف اند.

در سال ۱۳۴۵ اولین معلم به این روستا آمد که رفاکار نام داشت.بعد از او سپاهیان دانش آمدند که برای با سواد کردن دانش آموزان محل زحمات فراوانی کشیدند از جمله:محمد ابوذری از شهر میانه.ومحمودفروزان فر از شهر مراغه در سال ۱۳۵۸ در سمت شمال از طرف جهاد سازندگی مدرسه ای با همکاری مردم محل ساخته شد که سالیانی چند دانش آموزان در آن درس خواندند ولی در حال حاضر به علت مهاجرت مردم به شهر و نداشتن دانش آموز از طرف آموزش و پرورش دودانگه به خانه معلم تبدیل شده است واز امکانات رفاهی خوبی هم برخوردار است.در این محل با توجه به جمعیت کم حدود ۵۰۰ نفر ۷دکتر وچندین مهندس وبیش از بیست معلم با مدارک لیسانس و فوق لیسانس وجود دارند و سطح علمی مردم محل به لطف خدا بسیار بالا است.

 محصولات کشاورزی

در این محل انواع محصول کشاورزی از جمله گندم، جو،سیب زمینی،لوبیا آفتابگردان،کلزا،و…. کشت می شود بخاطر وجود خاک مناسب درختان سیاه ریشه از جمله :سیب،هلو،گیلاس،انجیر و….در این محل می رویند بخصوص انجیر که در منطقه دودانگه بی نظیر است.

 سد شهید رجایی

این سد بر روی رودخانه تجن بسته شده است حدود ۱۲۵ متر ارتفاع دارد و یکی از مناظر دیدنی شهر ساری می باشد که دارای اسکله تفریحی وقایق سواری و مجتمع تفریحی می باشد.در حال حاضر جاده ساری به دودانگه از این روستا میگذرد وحتی اگر از از ماشین پیاده نشوید می توانید تمام مناظر زیبای سد واطراف آن رامشاهده کنید.

معیشت محلی روستای افراچال ساری

 معیشت جامعه محلی

شغل اصلی مردم روستا کشاورزی  و دامداری می­باشد که جدیدا به­زنبورداری و باغداری نیز روی آورده­اند.

کشاورزی آنها شامل کشت گندم،حبوبات، سبزیجات،سویا و دانه‌های روغنی می باشد.

گله داری در چند خانوار به چشم می خورد و در کل ۱۵۰ گاو و ۵۰۰ گوسفند در روستا موجود است که علاوه بر استفاده لبنیات از آنها، پشم چینی هم میکنند که در قدیم برای فرش بافی و گلیم و جاجیم استفاده می کردند اما متاسفانه امروزه مرسوم نیست و فقط پشم آنها به فروش می رسد.

زمین‌ها شیب دار است و تراکتور و کمباین به سختی وارد زمین می شود و بیشتر شخم‌ها دستی انجام می شود و  باغداری اکثرا شامل درختان میوه است مانند ۱- گردو (نیاز به آب ندارد، حشره ندارد،مقرون به صرفه است). ۲- سیب سفید و سبز و قرمز (مشکل آن این است که حشره زیاد دارد) ۳- انار شیرین ۴- هلو و..

هر خانه این روستا حیاطی به متراژ  ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ متر دارد که خانمها علاوه بر خانه داری معمولا به کشت سبزیجات، لوبیا سبز، نخود فرنگی و پیاز در حیاط منزل  مشغولند  و کارهای باغداری اصلی را آقایان انجام می دهند.

در سالیان قبل شالیزار هم در آنجا وجود داشته که اکثرا زمین‌های مسطح کنار سد بوده است اما پس از یک دوره بارندگی سیل آسا، شالیزارها به زیر آب رفتند که خود یکی از عوامل مهاجرت شالیداران به روستاهای دیگر بود.

 مشکلات مطرح شده توسط مردم روستا

• نبود آب شرب: با توجه به اقلیم مناسب منطقه و همجواری با سد سلیمان تنگه، متاسفانه آب شرب ندارند و آب رسانی با تانکر انجام می گیرد که جدیدا صحبت‌هایی از طرف مسئولین جهت لوله کشی آب انجام شده است.
• اوقات فراغت جوانان: با این که جوانان این منطقه از نظر سطح علمی و ورزشی در سطح خیلی خوبی هستند و در چند رشته ورزشی مدال آوردند اما امکانات ورزشی مناسبی در آنجا موجود نیست و بسیاری از جوانان به شهرها مهاجرت کرده اند.
• دولت تسهیلاتی جهت خرید کود و سم در اختیار کشاورزان و باغداران آن منطقه قرار نداده است.
• با توجه به این که منطقه جنگلی و کوهستانی است گراز و خرس وجود دارد و نگهداری زمین چه جانی و چه مالی هزینه بر است و دخل و خرج آنان با هم همخوانی ندارد و همین امر نیز باعث مهاجرت شده است و اکثراً افراد مسن و یا جوانانی که به زادگاه و یا خانواده حس مسئولیت داشتند در آنجا ساکن هستند.

.estp-changedby-essin a{color:#0040FF !important}

از آن جا که گردشگری روستایی می تواند به مثابه فعالیت فراگیر جهانی، و دیگری به عنوان تاکید بر توسعه سیاست‌های منطقه ای و محلی شناخته شود، بر این اساس تعریفی عام و حاصل از اجماع حوزه اندیشیدگی از گردشگری روستایی وجود ندارد. کنفرانس جهانی گردشگری روستایی گردشگری، (Rural Tourism Conference ,2006) گردشگری روستایی را شامل انواع گردشگری با برخورداری از تسهیلات و خدمات رفاهی در نواحی روستایی می داند که امکان بهره مندی از منابع طبیعی و جاذبه‌های طبیعت را همراه با شرکت در زندگی روستایی (کار در مزرعه و کشاورزی) فراهم می آورد.

گردشگری روستایی کلیه فعالیت‌ها و خدماتی است که توسط مردم، کشاورزان و دولتها برای تفریح و استراحت گردشگران و همچنین جذب گردشگران به نواحی روستایی ارائه می شود و می تواند شامل گردشگری کشاورزی، اُپرمن گردشگری، گردشگری مزرعه، گردشگری طبیعی و گردشگری فرهنگی و مانند آن باشد  و روستا را در ارتباط تنگاتنگ با گردشگری مزرعه و نهادینه کردن ارزش کشاورزی در جامعه روستایی می داند که البته مناطق تحت حفاظت مانند پارک‌های ملی و مناطق حفاظت شده را شامل نمی شود (Oppermann , 1996:38).

قلمرو گردشگری روستایی

بازدیدکنندگان از حومه شهر در فعالیت‌های متعدد و متفاوتی شرکت می کنند. تعدادی از این فعالیت‌ها مانند پیاده روی یا ارابه سواری در روزهای تعطیل است، که شکل‌های آشکاری از گردشگری است. این درحالی است که اشتغالات دیگر معمولاً تفریح یا ورزش فرض می شوند.

برای مثال، سرگرمی‌هایی چون کوهنوردی، بازدید از غارها، تماشای مسابقات ورزشی در حومه شهر، یا حتی رفتن به یک مکان عمومی یا رستوران، ممکن است جزو تفریح یا ورزش محسوب شود. در همان حال، هر گونه گردشگری که در نواحی روستایی جریان داشته باشد، گردشگری روستایی نیست؛ بعضی از فعالیت‌های گردشگری مانند ایجاد پارک‌ها یا شهرهای بازی با گردشگری روستایی رابطه اندکی دارند یا اینکه با محیط روستایی تفاوتی آشکار دارند. بنابراین، می توان گفت که قلمرو گردشگری روستایی، یا دامنه فعالیت‌ها یا شکل‌های جهانگردی که می تواند شامل گردشگری روستایی باشد، تا اندازه ای محدود است. دامنه آن با عواملی از قبیل مدت اقامت، مدت سفر، نوع فعالیت، نوع و اندازه تسهیلات یا جاذبه‌های مکانی و برداشت فرد از جهانگردی و روستا، محدود می شود. با وجود این، اگر تعریف گردشگری به طور کلی در مورد مقوله خاصی چون حومه شهر به کار برده شود، قلمرو گردشگری روستایی بسیار گسترده تر می شود.

.estp-changedby-essin a{color:#0040FF !important}

در حال حاضر الگوهای مختلفی از گردشگری در نواحی روستایی کشور وجود دارد که مهمترین آنها گردشگری خانه‌های دوم، گردشگری مذهبی ، اکوتوریسم و گردشگری مبتنی بر طبیعت و گردشگری تاریخی و فرهنگی است ( رضوانی، ۱۳۸۷ : ۳۰۶ ) برخورداری روستاهای ایران از جاذبه‌های طبیعی، منابع و پتانسیل‌های اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی التزامی در توسعه توریسم روستایی به شمار می رود ( شهیدی، ۱۳۸۸ : ۹۹).

گردشگری روستایی یک فعالیت چند جانبه است و در بسیاری از کشورهای جهان از تشویق‌های بنیادی برخوردار بوده و حتی در بسیاری از موارد توسط بخش خصوصی و عمومی از لحاظ مالی حمایت می شود. گردشگری روستایی برای توسعه اقتصادی بسیار مهم است، زیرا آن نقش مهمی را در توسعه روستایی بازی می کند و به همین خاطر برنامه ریزان و کارشناسان بر آن تمرکز کرده اند. پتانسیل گردشگری در هر روستا بیش از هر چیزی به سرمایه‌های جغرافیایی، کیفیت مناظر طبیعی و آثار تاریخی و فرهنگی بستگی دارد(مهدوی،۱۳۸۷ : ۱۴۰).

توسعه گردشگری روستایی به عنوان یک راه حل بسیاری از مشکلات مناطق روستایی شناخته شده است  و در زمینه‌های مختلفی همچون رشد اقتصادی و ایجاد اشتغال در زمینه‌های مرتبط گردشگری، تجارت، صنایع دستی، ایجاد یک بازار جدید برای تولیدات کشاورزی، توسعه اجتماعی – فرهنگی ( افزایش جمعیت ساکن در مناطق روستایی، تقویت بهبود خدمات عمومی ) و نهایتا حفاظت و بهبود محیط طبیعی و زیرساختهای موجود می تواند مفید و موثر واقع شود. هرچند که در زمینه کاربری اراضی با تغییراتی در فرم و توزیع همراه بوده است. گردشگری روستایی بخشی از بازار گردشگری و منبعی برای اشتغال و درآمد بوده است و می توان آن را ابزار مهمی برای توسعه اقتصادی – اجتماعی و اکولوژیکی جوامع روستایی قلمداد کرد (رکن الدین افتخاری،۱۳۸۱ : ۲۶). نباید از نظر دور داشت که موفقیت گردشگری روستایی مرهون محیط زیست سالم و جالب توجه روستاهاست (تقدیسی زنجانی،۱۳۸۶ : ۱۸۶).

در رهیافتهای توسعه روستایی که اغلب با عنوان توسعه روستایی یکپارچه مطرح شده اند، بر افزایش درآمد روستائیان، کاهش فقر و نابرابری و افزایش ارزش افزوده اقتصادی در بخش‌های اقتصادی در بخش روستایی تاکید می شود (افروخته و همکاران،۱۳۸۸ : ۵). به طور کلی باید گفت که در مورد توسعه گردشگری روستایی دیدگاه های مختلفی وجود دارد که در جدول شماره ۲-۱ به مهمترین آنها اشاره شده است :

جدول ۲- ۱: هدفها و آثار نظریات و دیدگاه های مربوط به توسعه گردشگری روستایی: منبع محاسبات محقق

.estp-changedby-essin a{color:#0040FF !important}

 گردشگری بوم زیستی

گردشگری بوم زیستی زیر مجموعه گردشگری روستایی است و شکلی از توسعه جهانگردی است که فرصتهای بی نظیر را برای ادغام توسعه روستایی با جهانگردی، مدیریت منابع و مدیریت نواحی حفاظت شده در بسیاری از نقاط جهان فراهم می سازد. به عبارت مشخصتر شکلی از جهانگردی در طبیعت است (جهانگردی در نواحی طبیعی و دست نخورده) که فعالانه مروج بقای محیط زیست است، و مستقیم برای جوامع و فرهنگ‌های محلی سودمند است و برای جهانگردان تجربه ای مثبت و آموزنده فراهم میکند.

این نوع از گردشگری، عملاً شکلی از جهانگردی بدیل و پایدار است که به محیط روستایی وابسته است. از این رو، گردشگری بوم زیستی زیر مجموعه گردشگری روستایی محسوب می شود، اما هر نوع گردشگری روستایی، گردشگری بوم زیستی به حساب نمی آید. بنابراین : گردشگری روستایی عبارت است از فعالیت‌ها و گونه‌های مختلف گردشگری در محیط‌های مختلف روستایی و پیرامون آنها که دربردارنده آثار مثبت - منفی برای محیط زیست روستا، انسان و طبیعت است. ازسوی دیگر گردشگری روستایی را می توان از لحاظ مفهومی، به عنوان حالتی از ذهن، و از لحاظ فنی، بر اساس فعالیت‌ها، مقاصد و سایر خصوصیات ملموس و قابل اندازه‌گیری تعریف کرد و از منظر دیگر گردشگری روستایی، شکلی از فعالیت اقتصادی است که به حومه شهرها بستگی دارد و از آنها بهره برداری می کند.

نکته حائز اهمیت این است که گردشگری روستایی صرفا به گردشگری کشاورزی، گردشگری سبز و گردشگری بوم زیستی و… محدود نمی شود زیرا مناطق روستایی گاهی واجد ارزشهای فراوان تاریخی و فرهنگی و… نیز هستند. بنابراین  گردشگری‌های دیگری را می تواند دربر گیرد. مثل گردشگری فرهنگی، گردشگری تاریخی، گردشگری مذهبی. در انتها گردشگری روستایی فرصت تولید، بازآفرینی و بهره مندی از قابلیت‌ها و توان‌های محیطی و انسانی فضاهای برون شهری و محیط‌های حائل میان سکونتگاه‌های متمرکز شهری- روستایی در جهت توسعه انواع گردشگری است (سقایی، ۲۵-۱۳۸۲:۱۸).

.estp-changedby-essin a{color:#0040FF !important}

صنعت توریسم را می توان در چهار گروه اصلی طبقه بندی نمود :

منابع طبیعی: این گروه شامل منابع طبیعی است که به صورتهای متفاوت در هر منطقه ای وجود دارد و برای جلب نظر جهانگردان از آنها بهره برداری می شود. ترکیب متنوعی از منابع را می توان به منظور ایجاد محیط  جذابی برای توسعه جهانگردی به کار گرفت.

زیربناهای صنعت توریسم: برای موفقیت صنعت توریسم وجود عوامل زیربنایی از اهمیت زیادی برخورد می باشد. این زیربنا‌ها عبارتند از : شاهراهها، فرودگاهها، خطوط راه آهن، جاده‌ها، پارکینگها، پارکها، امکانات روشنایی، تسهیلات دریایی و بندیر، اتوبوس و ایستگاه را آهن، هتلها، متلها، رستورانها، مراکز خرید، اماکن تفریحی، موزه‌ها و مغازه‌ها می باشد.

تجهیزات حمل ونقل: تجهیزات حمل ونقل شامل کشتی‌ها، هواپیماها، ترنها، اتوبوسها، خودروهای سواری، تاکسی‌ها، ترنهای هوایی و تسهیلات مشابه از جمله تجهیزات حمل ونقل مسافران می باشد.

منابع فرهنگی و روحیه مهمان نوازی : منابع فرهنگی هرمنطقه نیز شامل هنرهای ظریف، ادبیات تاریخ، موسیقی، هنرهای نمایشی،ورزشها وسایر فعالیتهای فرهنگی است، همچنین جاذبه‌های جهانگردی موفق را می توان از ترکیب منابع فرهنگی بدست آورد. بعنوان مثال : وقایع و مسابقات ورزشی، جشنواره‌های ملی و سنتی، بازیها و مسابقه‌ها از زمره این ترکیبات فرهنگی می باشد (آذرنیوند و همکاران، ۶-۵-۱۳۸۵). اکوتوریست‌ها عموما به دنبال تجاربی هستند که به آنها حس نزدیکی به جذابیت‌های طبیعت و جوامع بومی را القا کند و در درجه اول این امر موجب جذب آنها به این مناطق می شود. مناطقی که به دنبال جذب گردشگر هستند باید از منابع طبیعی خود حفاظت کنند و همکاری خود را با جوامع محلی افزایش دهند. برخلاف تصور رایج که بخش خصوصی را تنها مسوول حفاظت از محیط زیست و بافت بومی می داند، همه گروه‌های ذینفع اعم از منطقه ای و ملی باید در این کار مشارکت داشته باشند.

نخستین مسئولیت دولت‌ها برنامه ریزی، سیاست گذاری و تقسیم بندی مناطق است که باعث می شود ساخت و ساز بی رویه در این مناطق به حداقل برسد. دولت‌ها موظف به تامین منابع انرژی و ایجاد سیستم‌های آب و فاضلاب اند. به کارگیری روش‌های دوستدار محیط زیست و سازگار با اصول پایداری به سود دولت‌ها نیز هست.

اگر قوانین موثری در زمینه محیط زیست وجود نداشته باشد و اگر مناطق طبیعی بدون توجه به آینده توسعه یابند، رشد پایداری به وجود نخواهد آمد. حتی در مناطق دور دست هدف اکوتوریسم هم تنظیم استاندارهای توسعه با همکاری گروه‌های ذینفع محلی به ویژه نمایندگان جوامع محلی ضروری است. برنامه ریزی و مدیریت هر منطقه مهمترین عامل تعیین میزان پیشرفت در منطقه است، به ندرت می توان یک برنامه ی استاندارد گردشگری منطقه ای یافت که در آن ملاحظات اکولوژیک و اجتماعی منظور نشده باشد.