با توجه به گسترش بیش از اندازه شهرها و افزایش مشکلات ناشی از شهر نشینی و همچنین خالی شدن و سرازیر شدن جمعیت روستاها به شهرها ، جایی که انسان با محدودیت های بسیاری در زمینه  بهره مندی از امکانات  و مواهب طبیعی از قبیل چشم انداز های طبیعی مواجه است. انسان های خسته از زندگی شهری و ماشینی همواره به دنبال گریزگاه هایی هستند که دور از هیاهو و روزمرگی های زندگی مدرن، اوقات فراغتشان را سپری کنند وطبیعت بهترین پناهگاه برای این قشر از انسان ها است.گردشگری در سال های اخیر تأثیرات

 زیادی  بر وضعیت اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی جهان داشته است و به عنوان صنعت پیشرو در توسعه اقتصادی کشور ها مطرح می باشد.

اثرات فراوان مثبت اقتصادی گردشگری و به خصوص نفش اشتغال زایی این صنعت،توجه استراتژیست ها  و دولتمردان کشور های مختلف را به برنامه ریزی جهت توسعه زیرساخت ها و سرمایه گذاری در این بخش جلب نموده است (میمند و همکاران،7،1390).

گردشگری برای کشورهای دارای جاذبه های غنی جهانگردی نظیر ایران می تواند به مهمترین منبع کسب درآمد ارزی تبدیل شود.اما برای شکل گیری صنعت گردشگری در ایران، راهی دراز و دشوار در پیش روی مسئولان و مدیران وجود دارد.بررسی عملی و تخصصی نقاط قوت ، ضعف ،فرصت ها  و تهدیدهای گردشگری می تواند زمینه های توسعه و پیشرفت آن را بیش از پیش فراهم کند.

گردشگری در مناطق شمالی کشور ( به ویژه گیلان و مازندران) ،بیشتر مرهون طبیعت (جنگل،کوه،دریا،اقلیم معتدل و …) آن بوده است تا مدیریت و برنامه ریزی مسئولان امر.در این میان ” اکوتوریسم “یا “بوم گردی” به عنوان یکی از زیرشاخه های گردشگری ، طی سال های اخیر اهمیت شایان توجهی یافته است . اکوتوریسم نه تنها با آگاهی و درک گردشگر همراه است ، بلکه به  توسعه پایدار وحفاظت ازمحیط زیست نیز پایبند می باشد.

استان مازندران نیز به لحاظ  دارا بودن موقعیت مکانی از پتانسیل های قوی اکوتوریسمی برخوردار است. علی رغم چندین دهه پذیرش گردشگران در استان مازندران، شیوه های پاسخگویی به تقاضا و نیاز های آنان همچنان سنتی و غیر تخصصی باقی مانده است. اگرچه در دو دهه اخیر سرمایه گذاری های هنگفتی در زمینه ایجاد  هتل ها و رستوران ها صورت گرفته است اما مهم قابل توجهی از گردشگران همچنان از امکانات  غیراستاندارد و خدمات نا کارآمد برخوردار می گردند.

در مناطقی که پتانسیل های با القوه فراوانی برای توسعه گردشگری دارند،اما روند مطلوبی را طی ننموده اند ، باید به دنبال عوامل و عناصری گشت که سبب سرعت بخشیدن  به حرکت کند جریان گردشگری هستند (توکلی و همکاران، 73،1389)، به همین دلیل توجه به بهره برداری از توان های گردشگری در هر منطقه به منظور ارائه راهکار هایی جهت توسعه گردشگری ، بسیار با اهمیت است.

لذا منطقه دوهزارخصوصآ حاشیه رودخانه دوهزار ، با داشتن جاذبه های غنی ، یکی از قطب های گردشگری استان مازندران و از کانون های مهم در زمینه گردشگری محسوب می شود و نقش مهمی در توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی منطقه ایفا می کند، اما هنوز از نظر امکانات اقامتی ، تسهیلات ، پذیرایی و تاسیسات ، از وضعیت مطلوبی که برازنده آن است برخوردار نمی باشد .